เพื่อนบ้าน t(-_-t)

เมื่อวันก่อนเพิ่งอ่านบล็อคของ น้องคนนึง มา

บ่นๆเรื่องเพื่อนบ้าน....เมื่อวานก็เจอเพื่อนบ้านเห็นแก่ตัว

เลยเอามาบ่นมั่งดีกว่า :P

ปัญหาสุดคลาสสิคที่เกิดขึ้นได้ระหว่างเพื่อนบ้าน

มีอยู่ไม่กี่ปัญหาหรอกครับ....เช่นเรื่องต้นไม้ล้ำเขต

หมา แมวถ่ายไม่เป็นที่เป็นทาง หรือร้องหนวกหู

เปิดทีวี วิทยุเสียงดัง ทำอาหารเหม็นๆรบกวน

และก็เรื่องที่จอดรถครับ

เพราะว่ากทม.เป็นพื้นที่ที่ค่อนข้างจะหนาแน่น

ประชากรแออัดกันมากกว่าพื้นที่ใดๆในประเทศนี้

ชาวกรุงอย่างเราๆจึงต้องประสบกับปัญหาประเภทนี้บ่อยๆ

แถวบ้านมิ้งค์กี้บลูอายส์ ทุกบ้านจะจอดรถในรั้วบ้านตัวเอง

เนื่องจากถนนหน้าบ้านจะกว้างแค่ 6-7 เมตร

ซึ่งกว้างพอให้รถสวนกันได้อย่างไม่ลำบากนักเท่านั้น

แต่ก็มีบางครั้งที่บางบ้านก็มีความจำเป็นต้องเอารถ

ออกมาจอดในที่สาธารณะ เช่นเวลามีอาบัง(แขก)มาบ้าน

แล้วที่ในบ้านไม่พอ...หรือบางครั้งแค่แวะมาทำธุระแป๊บเดียว

ก็จะจอดในที่สาธารณะกัน...ซึ่งก็ปฏิบัติเช่นนี้กันมาตลอด

ถ้อยทีถ้อยอาศัย....ใครจะไปจอดหน้าบ้านใครก็เอื้อเฟื้อกัน

แต่เมื่อวานนี้เอง....

อีตาลุงข้างบ้านมันมาบอกมิ้งค์ว่าไม่ให้มิ้งค์จอดรถหน้าบ้านมิ้งค์เอง

เพราะมันจะเอารถบ้านมันมาจอดง่ะ....คือพี่แกถอยรถมาใหม่

แล้วที่จอดไม่พอรึไงเนี่ย...สาดดดดด

ช่างหน้าหนาหน้าด้านหน้าทนจริงๆนะเมิง

ไม่ทราบว่าเป็นที่พ่อเมิงเหรอว่ะ....เห็นแก่ตัวชิบโป๋ง

เล่าแล้วของขึ้น...ขอจบแต่เพียงเท่านี้ :P



++++++++++++++++++++++++++



ข้ามไปเล่าเรื่องดีๆบ้างซักนิดดีกว่า

เมื่อวานไปงานโล๊ะ stock สินค้ามีตำหนิของ Toshiba มาอ่ะ

คนยังกะหนอน...เยอะมากๆๆๆๆ เข้าไปในโตชิบาไม่มีที่จอดรถ

โชคดีเจอป้าคนนึงใจดีมีน้ำใจเดินมาบอกว่าจอกตรงนี้ได้

แล้วก็ช่วยโบกรถให้...คือป้าแกก็เป็นคนนึงที่มาหา

ซื้อของถูกเหมือนกัน...ได้ข่าวว่าแกได้ตู้เย็นยักษ์ไป 4 เครื่อง

พอเจอป้าคนนี้แล้ว..ไอ้ความหงุดหงิดที่เพิ่งเจอ

เพื่อนบ้าน(แก่ๆ)งี่เง่าก็มลายหายไป

แล้วก็รู้สึกว่า...ในสังคมยังมีคนใจดี น่ารักๆและมีน้ำใจอยู่

การแสดงน้ำใจแก่เพื่อนร่วมสังคมแค่เล็กๆน้อยๆ

ก็ช่วยคลายความขุ่นข้องหมองใจที่ค้างคาอยู่ได้เป็นอย่างดี

งั้นเรามาช่วยกันแสดงความมีน้ำใจให้คนรอบข้างรู้สึกดีๆกันดีกว่า



ปล.เรื่องที่เล่าวันนี้ทำให้นึกถึงเรื่องที่ พี่หนุงหนิง เคยเล่าอ่ะ